Πόσο μ’αρέσει να κάνω τέχνη στη φύση, πόσο μ’αρέσει να μεταδίδω την τέχνη που είναι η φύση, τόσο που έχω χαθεί από τα αστικά δρώμενα και πιο πολύ με βλέπουν οι κατσίκες τα δέντρα και τα νερά, φθινοπωρινή ισημερία σήμερα, παγανιστική ισημερία, παλιά στην Ελλάδα γιορτάζανε την φύση τέτοια μέρα, τέτοιες μέρες που είναι έτοιμη να δώσει τους καρπούς της, που τα φυτά βαραίνουν από τους καρπούς, που θα τους δώσουν και μετά θα ξεραθούν και κοιμηθούν και δισεκατομμύρια μικροί προσωρινοί θάνατοι θα συμβούν, τα φύλλα θα γίνουν κόκκινο της φωτιάς πριν πεθάνουν, θα καούν παρανάλωμα - τιμή στη ζωή και μετά πάλι από την αρχή, και αυτές τις μέρες συνέβαιναν τα ελευσίνια μυστήρια της Περσεφόνης, του θανάτου της απώλειας και της ζωής, τα διονυσιακά αυτά μυστήρια και πόσο πολύ μυστηριακή διονυσιακή είναι όντως η ενέργεια του τόπου, ο Διόνυσος δεν ήταν ο θεός της κραιπάλης, όπως πιστεύεται εσφαλμένα μέσα από τους φακούς του εκκλησιαστικού συντηρητισμού που βιάστηκαν να τους δανειστούν και οι εγχώριοι άθεοι υποτίθεται διανοούμενοι και να τον υποβαθμίσουν, αυτοί προτιμήσαμε τον Απόλλωνα τους φάνηκε πιο ιντελεκτουέλ, έτσι κάνουν οι εγχώριοι διανοούμενοι βιάζονται να υποβαθμίσουν ότι δεν ελέγχεται και δεν περιγράφεται με τις λέξεις τους, αλλά βιώνεται αδιαμεσολάβητα και γίνεται ένα με την ύπαρξη, ο Διόνυσος ήταν ο θεός της θέωσης της ανθρώπινης ύπαρξης, της διδαχής της αθανασίας, η γέφυρα μεταξύ του πιο ταπεινού και του πιο υψηλού, μεταξύ ζωής και θανάτου, μεταξύ θνητού και θεϊκού, και τι είναι όλα αυτά, συμβολικά είναι, είναι αίσθηση είναι τρόπος ύπαρξης, είναι αυτογνωσία αυτή η ταλάντωση ανάμεσα στο σκοτάδι και το φως, το χαμηλό και το υψηλό, η αποδοχή της ανθρώπινης φύσης σε όλο της το μεγαλείο, που αντέχει να σέρνεται και που μπορεί και να πετάει, και τι πιο πολιτικό από αυτή την αποδοχή, την αγάπη της ύπαρξης όπως αυτή είναι χωρίς κριτική χωρίς αξιολόγηση και μέτρα σύγκρισης που έρχονται από αλλού, η αγάπη αυτή είναι που απελευθερώνει, όχι το κούνημα του δακτύλου, όχι ο διδακτισμός, και τι πιο πολύτιμη πολιτική στάση από αυτή την αγάπη που απελευθερώνει, την αγάπη για την ελευθερία του να είμαστε αυτό που είμαστε, και πόσο πολιτική η τέχνη λοιπόν που κάνουμε πολλοί εγχώριοι σύγχρονοι καλλιτέχνες, που βουτάμε στο άχρονο κάνοντας τις γραμμές του εκάστοτε καλλιτεχνικού trend φιογκάκια για να στολίσουμε παίζοντας τα έργα μας που το σώμα τους και την ουσία τους την αντλούμε από δεξαμενές χωρίς πάτο και από πηγές που δεν στερεύουνε
( δείτε τα έργα του Kωστή Βελώνη στην Ελευσίνα φέτος, αναφέρεται ευθεως και χωρίς ντροπή στη Δήμητρα και τη Περσεφόνη, φτάνουν οι ντροπές για την ποίηση του τόπου, υπάρχει πάντα και ο ξεδιάντροπος Σάτυρος της καρδιάς μας, ο Διονύσης Καβαλλιεράτος, πόσο μ’αρέσει ο brutal και στοργικός ταυτόχρονα μητριαρχικός παγανισμός της Νάνας Σαχίνη, η νεράιδα μας Ιωάννα Πανταζοπούλου που φτιάχνει άμαξες από κολοκύθες και σκουπίδια, o Θανάσης Tότσικας ο αγριάνθρωπος που ζει στη φύση και που αρχίζω να του μοιάζω στην …αγριανθρωπιά, Ι died so many times that I became Immortal είχα ονομάσει μια εγκατάσταση πριν χρόνια που είχα κάνει πάνω στην φθινοπωρινή ισημερία, φέτος έκανα τεράστια ψυχεδελικά μαγικά πέπλα από σίτες θερμοκηπίων, υπάρχει μια ενέργεια ιδιαίτερη που μας διατρέχει εδώ, πιστεύω στις ενέργειες ;) )