Ο παππούς, τις καλοκαιρινές νύχτες στην αυλή κάτω απ’ την μεγάλη αχλαδιά, μας έλεγε ιστορίες για το 40’, που πήγε και πολέμησε τους φασίστες. Τα λέγε ωραία, και στο ημίφως ξεχώριζε η καύτρα του τσιγάρου του και τα ζωηρά του μάτια. Ήταν σχεδόν χαρούμενες ιστορίες, τους είχαμε τους Ιταλούς. Όταν γύρισε από τον πόλεμο, βρήκε το μεγάλο όμορφο σπίτι του επιταγμένο από Γερμανούς αξιωματικούς, να κάνουν χαρούλες στον νεογέννητο μπαμπά μου. Αυτά δεν τα διηγούταν στις ιστορίες του.
Ο παππούς ήταν αγρότης και είχε κι ένα χωράφι που το είχε φυτέψει καρυδιές. Του άρεσε να πηγαίνει εκεί με το κάρο και να αράζει μόνος του, να κάνει το ζεν του. Τις πρόσεχε τις φρόντιζε και τώρα που έχει φύγει εδώ και καιρό είναι τεράστιες, ένα ψηλό αλσύλιο από καρυδιές και οργιώδη βλάστηση κάτω απ’ τη σκιά τους. Ένας μικρός αναρχικός πλανήτης μέσα στον φλατ βαρετό κάμπο. Πήγα τις προάλλες και ένιωσα πολύ περήφανη για τον παππού μου γι’αυτές τις καρυδιές.